Wandeling naar de zon, Cotopaxi, 5897 m!

SPAANSE LES, SALSA DANSEN, HELAAS WEER SLECHT NIEUWS, NOG MEER SLECHT NIEUWS, MAAR OOK GEWELDIG NIEUWS ZOALS BERGEN BEKLIMMEN EN.....DE COTOPAXI!

Ik ben alweer bijna 3 weken in Quito waarvan ruim 2 weken bestonden uit het volgen van spaanse les en salsa lessen: Estudio español y bailo salsa, Zwieren zwaaien kontje draaien :)
Zoals je in de kop al hebt gelezen heb ik naast geweldig nieuws ook weer wat slecht nieuws te melden. Laten we met het slechte nieuws beginnen. Ga er goed voor zitten want hier komt het lieve lezers.

Zoals jullie weten heb ik op mijn vorige reis diverse maanden met de leuke engelsman Ed gereisd.
Toen ik naar huis ging, reisde hij verder. Toen ik weer besloot te gaan reizen zat hij in Australie en maakte ik gewoon mijn eigen reisplannetje. Toen ik echter in centraal-Amerika zat heeft Ed een vliegticket naar Zuid-Amerika geboekt met het plan elkaar weer te ontmoeten en samen door Colombia te reizen. Zoals je kan begrijpen keek ik hier erg naar uit. En Ed ook want hij mailde me tot 1,5 week geleden telkens dat hij niet kon wachten me weer te zien, weer samen te reizen, en dat hij ervan baalde me niet eerder te kunnen zien enzovoort.
Maar nu.....1,5 week geleden mailde hij me ineens het nieuws dat hij een meisje heeft ontmoet, een relatie heeft, zijn plannen hierdoor wijzigen en onze samenkomst en reunie niet doorgaat.....
Nou ja zeg! Ik heb nu Colombia voor hem overgeslagen en zit hierdoor 3 weken in dodgy Quito. Fijn is dat!
Ed heeft me dus even vet aan de kant gezet. Niet leuk zoals je kan begrijpen.
Dus ja, de leuke reunie, vergeet het maar!
Mannen........Grrrrr.....
Gelukkig bestaat er de volgende spreuk:
A woman without a man is like a fish without a bicycle.
Kortom: Ik heb hem niet nodig!

Maarrrrr, er is meer slecht nieuws:
Vorig weekend ben ik de nederlande jongen Sander ontmoet welke net als mij het beklimmen van de Cotopaxi op de planning heeft staan. En ja, een beetje training kan je hiervoor wel gebruiken. We besloten dus samen de Ruce Pinchicha te beklimmen. De kabelbaan TelefériQo bracht ons naar Cruz Loma op 4100 meter vanaf waar de wandeling starte met veel klimmen en klouteren het laatste stuk naar de top. Vanaf de top op 4700 meter hadden we een geweldig uitzicht over de stad Quito en we zagen zelfs de Cotopaxi. NOT! Nee, op een heldere dag zou je zo´n uitzicht moeten hebben maar wij zaten in een wolkendek en zagen alleen mist....
Nadat we door zand naar beneden waren geskiet waren we al snel onder het wolkendek en genoten alsnog van het uitzicht over Quito. Ik had echt een enorm gezellige dag gehad.

Vervolgens nam ik bij het busstration afscheid van Sander en liep vanaf de bushalte naar mijn hostelletje, zoals ik elke dag doe. Het was pas 4 uur smiddags, licht en dus geen reden om bang te zijn.
Ik loop in de straat 1 blok vanaf mijn hostel, er komen 2 jongens me tegemoed gelopen. De ene gaat voor me staan en de ander valt me van achter aan. Hij grijpt in mijn broekzak. Eerst stribbel ik tegen maar als ze iets hardhandiger worden, denk ik: Oke, laat ze maar, laat ze het geld maar uit mijn broekzak pakken.
Vervolgens willen ze tevens mijn rugzak. Maar ow nee, dat laat ik echt niet zomaar gebeuren. Daar zit mijn wind/waterdicht vest in, mijn fotocamera, mijn geluksengeltjes en meer waardevollere spullen.
De ene jongen trekt aan de ene band van mijn rugzak en ik aan de andere band. Ik laat écht niet los!
De andere jongen staat naast me en heeft een houten stok in mijn hand. Ik zie dat hij me wil gaan slaan, maar toch laat ik niet los. Raar want als je me vooraf zou vragen wat ik zou doen in zo´n situatie, zou ik zeggen dat ik de tas los zou laten, zodat ze me niet zouden slaan, maar in de praktijk reageer ik dus toch anders....
Net op het moment dat hij wil gaan slaan, fluit er iemand op zijn vingers.
De jongens weten dus dat ze gezien worden door iemand, en ze rennen weg.
Wow, net op tijd!
Ik heb gelukkig mijn rugzak nog, ben net niet geslagen en ze hebben alleen 20 dollar te pakken.
De geluksengeltjes werken echt... :)
Met trillende benen zoek ik de huissleutels welke op de grond waren gevallen en ren als een gek naar het hostel.
Pfff, ik ben weer veilig.
Het was gewoon klaarlichte dag! Vlak bij mijn hostel! wat brutaal!
Vanaf nu neem ik naast mijn schoolboek en wat kleingeld niks meer mee de deur uit.
En wat denk je wat er 2 dagen later gebeurt? Ik wandel op klaarlichte dag over een drukke straat en er probeert wéér iemand me te beroven.....Hij grijpt echter in mijn kontzak waar niks in zit. :)
Conclusie. Quito is dodgy!

En dan nu....het geweldige nieuws!
De COTOPAXI!!
De besneeuwde vulkaan Cotopaxi is een van de hoogste actieve vulkanen ter wereld. Hij is maar liefst 5897 m hoog!! en is tevens de een na hoogste berg van Ecuador.
Vrijdag vertrek ik naar de Cotopaxi National Park en beklimmen we samen met de gids Marco de vulkaan Ruminahui. Van 3640 m, 1 km omhoog, naar 4634 m. Geen enkel probleem. We zijn klaar voor het echte werk.
Zaterdag rijden we naar de parkeerplaats vanwaar we met onze grote backpack vol met hike-gereedschap, eten en water 200 meter omhoog moeten lopen naar de Refuge (basiskamp) op 4810 m. Vanwege de hoge hoogte en de ijle lucht was dit voor enkele van de groep al een hele opgave.
Bij het basiskamp volgen nog wat oefeningen met pikhouweel en ijsstijgers waarna een laatste maaltijd volgt en een paar uurtjes in de thermo-slaapzak.
Slapen lukt me helaas niet echt. De gezonde spanningen zitten in de weg.
Om 12 uur middernacht gaat de wekker en om 1 uur start onze wandeling naar de zon.
We zijn totaal met een groep van 7 personen waarbij elk wandelkoppel van 2 personen zijn eigen gids heeft. Ik loop samen met Sander en de gids Fransisco.
We hebben geluk. Het is een heldere nacht dus veel kans op een mooi uitzicht vanaf de top.
Maar ja, zover zijn we nog niet.
We starten vanaf de basiskamp op 4810 m en hebben nog 1087 meter te klimmen tot we de top bereiken op 5897 m.
Het eerste kwartiertje lopen we over zandpad. Dan komen we aan op de ijslijn en binden onze ijsstijgers onder onze schoenen, de pikhouweel in de hand en we worden gelijnt aan een touw, zoadat als ik val, ik lekker Sander en de gids meeneem :)
Oke, het echte werk gaat beginnen. Het is koud (-10), donker en zwaar. Geregeld houden we een korte pauze om op adem te komen. Net voordat we bevriezen gaan we snel weer verder. Het pad is stijl, stijler en stijlst. (30, 45 en 60 graden). We moeten zelfst een stuk echt ijsklimmen met gebruik van onze pikhouweel. Gaaf maar vermoeiend!
Na 4,5 uur (om 05:30 uur) zien we de rode gloed van de zon. Nog een klein stukje te gaan. Maar we gaan niet meer zo snel. De hoogte voel je goed en het ademhalen wordt steeds moeilijker. Het is doorzetten en afzien.
Maar na 5 uur bikkelen zijn we er. OP DE TOP VAN DE COTOPAXI! 5897 m!! WE DID IT! WHOEHOEOE!
En....leuk weetje...we hebben als eerste de top gehaald!
We zijn helemaal trots op onszelf :)
Het uitzicht is geweldig! en ik voel me heerlijk! weer een uitdaging gehaald! wauw, i feel good!

Na een kwartiertje kouwkleunen en fototjes schieten op de top gaan we snel weer naar beneden.
Het zonnetje is lekker en tijdens de weg naar beneden kunnen we genieten van de mooie uitzichten, de sneeuwvlaktes en ijswanden. PRACHTIG!
Is dit geweldig nieuws of niet??!!

En gelukkig heb ik meer geweldig nieuws.
Morgen mag ik eindelijk ons pap en mam van het vliegveld in Quito ophalen en vervolgens 3,5 week met ze rondreizen. Dat gaat geweldig worden!


WIST JE DAT:
- ik vanaf nu geld in mijn bh verstop? :)
- soep met popcorn lekker is? en ook heel normaal hier...
- het woord Cotopaxi, Nek van de Maan betekend?
- je op de top van de Cotopaxi de zwavel goed kan ruiken? ieuwww
- het op de top -15 graden was? brrr
- we snachts lopen gezien het s´nachts kouder is en de sneeuw harder wat het lopen met de stijgijzers vergemakkelijkt?
- we vanaf de cotopaxi in de nacht Quito goed zagen liggen? er lag een rode gloed van de straatverlichting boven de stad.
- We een redelijk goede groep hadden? 5 van de 7 personen hebben namelijk de top gehaald.
- Maar ongeveer 50% van de mensen de top van de cotopaxi halen en de overige 50% afhaken?
- Ik weer echt heb genoten van deze uitdaging?
- ik ook een korte video van de Cotopaxi op deze weblog heb geplaatst?

SPREUK VAN DE DAG:
- Pijn is tijdelijk, opgeven voor altijd!

TIP:
Voor meer foto´s zie mijn fotoalbum op hyves:
http://carlakaatje13.hyves.nl/