The end of the world!

5 DAAGSE HIKE TORRES DEL PAINE: REGEN/WIND/OP DE BLAREN LOPEN/UITGLIJDEN/WEGWAAIEN, THE END OF THE WORLD!!, ZEELEEUWEN EN DE BEROEMDE VUURTOREN, WALK WITH PINGUINS, WEGZWETEN EN WEGREGENEN OP HET STRAND, HALLO DIEGO, SHOPPEN, HEEL VEEL STEAK ETEN, DAG ARGENTINIE, HALLO WELKOMSCOMMITE, I'M HOME!

Ik ben dus in Pategonie, het meest zuidelijke deel van Chili en Argentinie. Ik ben weer eens de grens overgegaan naar Chili en in Puerto Natales beland.
Vanaf hier start ik de 5 daagse hike (´W´ Circuit) in Parque Nacional Torres del Paine.
Bepakt en bezakt met mijn huis op mijn rug ga ik van start. Echt letterlijk ´mijn huis op mijn rug´: ik heb een dak boven mijn hoofd (tent), een slaapkamer (matje, slaapzak), ik heb een keuken en koelkast vol met eten en snacks (gastoestelletje, pan ed, eten voor 5 dagen), ik heb vele wc´s en een douche die een opknapbeurt kan gebruiken (bosjes langs de route, koud water en snoetepoetsers).
Maar daar ga ik dan met een volle backpack van ongeveer 18 kilo (!!). Dag 1 loop ik naar Glaciar Grey waar ik naast de gletsjer mijn tent opzet. De tocht naar boven was mooi: door de groene vallei, over rotsen en langs sneeuwpieken. En het weer? ach, niks te klagen: fris, diverse malen regen, bewolkt maar soms ook even de zon.
Dag 2 startte ik met een ranzige havermoutpap maar welke me voldoende energie gaf om 24 km naar de volgende campsite te lopen. De laatste 5 km/ 3 uur waren stijl omhoog wat even afzien was. En de schade? 4 blaren! Welke ik ook al lekker opengelopen had. En nu moet ik nog 3 dagen lopen....
Ik zeg: niet grappig! Ook niet grappig is de regen. In de regen en kou mijn pastamaaltijd koken, en in de regen eten, afwassen, plassen en tanden poetsen. (Waar was dat dak boven mijn hoofd?!)

Na een winderige, regenachtige, koude rotnacht wordt ik dag 3 wakker en trek mijn vochtige kleren aan en stap met mijn blarenvoeten in mijn half natte schoenen. Ik zeg: niet grappig. En het mooie uitzicht?? jep, helaas, bedekt met wolken.
Ik loop in de regen, door de blubber en door riviertjes met een backpack welke wel zwaarder lijkt te zijn. Vervolgens glij ik 2 keer onderuit en vraag me sterk af of ik deze hiketocht eigenlijk wel leuk vind....
Aan het eind van de ochtend waaien de wolken weg, verschijnt de zon en start ik met frisse moed aan de middag.
De wind wil even goed laten weten dat hij aanwezig is. Er komt een rukwind aan, ik zet me schrap en gebruik mijn stokken als extra funderingspalen. Maar nee hoor. De wind pakt me op en gooit me 1 meter van het pad af, zo, hup, in de prikkelbosjes. Daar lig ik dan met mijn beentjes in de lucht. Ik zeg: Niet grappig.
Aangekomen bij mijn campsite schijnt de zon nog steeds en kan alles even goed drogen. fijn.

Vroeg in de ochtend van dag 4 word ik mijn tentje uitgeblazen. Tho. Wat een wind. Niet normaal. Gezien ik gister al eens omver geblazen ben heb ik eigenlijk niet zoveel zin om te starten. Maar ja, een keer diep zuchten en dan toch maar aanlopen. De flinke windstoten blaasde de wolken weg, en daar was de zon. Dat veranderde later weer, toen kwamen de wolken en verdween de zon. En toen, je raad het al....regen....
Door modderpoelen en riviertjes loop ik door de prachtige natuur en kijk naar de sneeuwpieken. Eigenlijk toch wel mooi hier. :)
Dag 5 is de dag om de zonsopkomst vanaf de Mirador te bewonderen. Als om 4 uur mijn wekker gaat hoor ik de regen/sneeuw tegen mijn tentdoek, de wind giert en het is donker en koud. Denk je nu écht dat ik nú die berg op ga lopen?! Nou, echt niet dus. Ik draai mezelf om en dut nog even verder. Om 7 uur sleur ik mezelf toch maar die berg op want....het is helder nu. Maar dat duurde niet lang: de zon verdween en ik kreeg een sneeuwbui over me heen. Toen ik bij het uitkijkpunt was zag ik....niks....Ik zeg: niet grappig!
Hup, terug naar beneden, tent inpakken, en verder naar beneden naar het eindpunt. Zo, ik ben klaar. Yes!
Echt wel balen van het weer, maar voor de rest vond ik het weer een goede uitdaging, zo in mijn uppie :)

Voor de laatste keer ga ik de grens over naar Argentinie en verder naar het zuiden, naar....trommelgeroffel....Usuaia!
In Tierra del Fuego, land of fire, Vuurland!
El fin del Mundo!
i´m at the southernmost city in the world!
Whaaa, ik heb het gehaald: van Mexico overland naar Usuaia.
Het einde van de wereld!!
Een raar gevoel schiet door mijn lijf en een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Niet normaal. Ik ben er!
En wat is het gaaf hier: een stad gelegen aan de Canal de Beagle en naast de spectaculaire Andes pieken van 1500 m hoogte welke mooi bedekt zijn met sneeuw.
Ik zeg: Whaaaa!
En ook: Brrrrr!

Oke, ik ga hier ook nog iets doen, zoals een boottrip. Met een kein bootje varen we over de Beagle Canal langs een eiland bedekt met zeeleeuwen en een eiland bedekt met vogels. Het mooiste eiland was eigenlijk nog het eiland met de rood-witte vuurtoren, hét symbool van de meest zuidelijke stad. Met een warme chocomel in de hand, sta ik in de kou op het dek van de boot en kijk uit op de vuurtoren met daarachter de schitterende sneeuwpieken. Binnen danst de capitein op Argentijnse muziek en er hangt een heerlijke sfeer. Ik voel me geweldig!!
Ik zeg:....uhhh.... [niks] ....ik heb er geen woorden voor...

De volgende dag ga ik naar eiland Martillo waar het zwart/wit is van de 14.000 pinguins welke daar leven.
Deze grappige beestjes maken je gewoon vrolijk. Waggeldewaggel, gek opkijken, spelen in het water, theekransje met andere pinguins, beetje snavelen en op de donzige kleintjes letten. Echt leuk om naar ze te kijken.

De laatste ochtend in Usuaia loop ik met Bregje naar de gletsjer Martial en naar het uitkijkpunt over de stad.
Voor de laatste keer in de sneeuw en tussen de bergen. Hmmmm, even van genieten.
Dan stap ik in het vliegtuig en vlieg in 3 uur naar Buenos Aires. Stap over in de bus en kom snachts aan in het strandplaatsje Mar del Plata.
BAM! Van de kou naar de hitte (5 graden>34 graden). Van de sneeuwbergen naar het strand. Van de natuur naar bebouwing. Van de rust naar de drukte. Wat een verschillen zeg.
Ik trek mijn bikini aan en ga naar het strand. Ik zweet me meteen kapot. Het is echt een openlucht sauna hier. Geregeld loopt er een wolk voor de zon wat erg aangenaam is. Ik wordt geroosterd! In 1,5 uur tijd drink ik 1,5 liter water wat er met dezelfde snelheid via mijn porien uit loopt. Pfff. Ik hou het niet langer vol en loop even naar de airco winkel. Als ik daarna weer goed en wel lig komt er een dikke donderwolk met regen. Ai, dat was niet de afspraak...Ik kwam hier om nog even bruin te worden.
De volgende dag regent het ook de gehele dag. Dus, ik neem maar weer de bus terug naar Buenos Aires waar Diego me al op het station op stond te wachten.

Het aftellen is nu echt begonnen. Nog 3 dagen voor mijn thuiskomst.
Nog even lekker shoppen, met Diego naar het kunstmuseum, wandelen in het park, lekker lunchen, uitgebreid avondeten zoals Dorado vis en uiteraard steak, heel veel steak en nog eens lekker een avondje stappen.
Dan is het zondag...ik ga naar huis! Ik heb er zin in!
Ik neem afscheid van Diego: Don´t cry for me argentina.
Dan stap ik in het vliegtuig welke 13 uur later in Rome land.
Hier doen ze iets heel onaardigs als ik naar de volgende gate loop. Ze nemen mijn heerlijke argentijnse wijn in beslag!
Ikke boos. Ikke mijn wijn niet af willen geven. Ikke moet. Ikke boos. Ikke neem nog een foto van mijn wijn. Ikke neem nóg een foto met een opgestoken middelvinger erbij. Ikke moet foto's deleten. Ikke boos. Ikke wil niet. Ikke krijg 3 politiemannen. Ikke moet foto's deleten. Ikke delete foto's. Ikke mag weer verder. :) Ikke heb geen wijn meer :(
Maar oke, ikke ga verder en stap 3 uur later uit in Amsterdam. Welkom in Nederland! Er verschijnt een grote glimlach op mijn gezicht met een heerlijk gevoel erbij. I'm Home! HOME SWEET HOME!!
In een snel tempo loop ik naar de bagagehal en zie meteen het welkomscommite door het raam. Allen vrolijk, zwaaiend en met mooie spandoeken met 'Pluk de dag' en kleine Niek houd het spandoek 'Tante Carla, ik ben Niek' vast.
Hallo allemaal! Een dikke kus, een knuffel en een traan. Wat fijn iedereen weer te zien!
In vught is alles mooi versiert, staat er koffie met gebak klaar en savonds krijg ik nog meer visite.
Wat ben ik blij weer thuis te zijn! Het voelt HEERLIJK!

En wat een timing he?! jaja, Carnaval stond voor de deur, dus ik had de deur maar even geopend en mijn princessenjurk aangetrokken. ik zeg: Alaaf!! Borrelavond met oud collegas, stappen in Schijndel, met mijn neefjes naar Liempje, de optocht in Den Bosch en vooral heel veel...Alaaf...GEWELDIG!

Ondanks dit nog niet mijn allerlaatste bericht is (er zal nog een terugblik op mijn avontuur volgen) wil ik jullie alvast allemaal hartelijk bedanken voor de interesses die getoond zijn en de vele leuke reacties. BEDANKT!

Tot snel allemaal in levende lijve.

WIST JE DAT:
- De dagen hier in het zuiden van Pategonie super lang zijn?
- Het hier ook wel koud is..... (kan ik alvast wennen aan nederland)
- de capitein van het kleine bootje het wiel aan me overgaf en ik de boot mocht besturen? haha
- Ik maar 1 tot 3 meter van de pinguins af was?
- Het in Buenos Aires lekker warm was? maar ik helaas geen zon heb gezien? bewolking en regen is wat ik kreeg...
- ik de laatste dagen in een sjiek hotel overnachtte samen met Diego? Heerlijk die luxe :)
- Pedro, de vriend van Diego, in hetzelfde vliegtuig zat als ik? wat een toeval he?!
- whaaaa, het héél koud is thuis? (maar dit eigenlijk geen wist-je-datje voor jullie is...)
- de friekandellen, kroketten en de boerekoolstamp met rookworst overheerlijk smaken?!
- ik echt blij ben weer thuis te zijn :)

SPREUK VAN DE DAG:
- Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens :)

TIP:
Voor meer foto´s en videos zie mijn fotoalbum op hyves:
http://carlakaatje13.hyves.nl/