A shocking experience

DE HEL VAN POTOSI, IT´S A SHOCKING EXPERIENCE, RIDE ´EM COWBOY, FLAMINGOS EN GEKLEURDE MEREN, GRAPPIGE FOTOS OP SWERELDS GROOTSTE ZOUTVLAKTES EN ADIOS BOLIVIA

Via Cochabamba en Sucre ga ik naar de markt in het indigenous dorpje Tarabuco waar alle mensen nog in hun traditionele klederdracht rondlopen. Vervolgens ga ik door naar Potosi.
Potosi is swerelds hoogste stad, gelegen op 4060 m, en is een Unesco World Heritage site. Het is gelegen tegen de regenboog gekleurde berg Cerro Rico (=rijke berg) welke bekend en berucht is om zijn zilvermijnen.
En ja, die ga ik bezoeken!
Ik schiet mezelf in een mijnwerkersoutfit en we gaan door naar de mijnwerkersmarkt. Hier krijgen we uitleg over de spullen die de arbeiders kopen voor ze gaan werken. We kopen diverse geschenken zoals dynamietstaven, coca-bladeren, frisdrank en een fles alcohol van maar liefst 96%.
We gaan door naar de Refinery Plant en zien hoe ze de verschillende mineralen zoals zilver en zink scheiden mbv chemische producten en machines.
Dan gaan we naar de Candalaria Mina, een actieve mijn waar zo´n 100 mijnwerkers dagelijks vele uren maken.
De toog van de ingang is zwart van het geofferde lamabloed. Ze offeren bloed zodat de duivel dit bloed kan drinken en dus geen behoefte meer heeft aan het bloed van de mijnwerkers.
Om ze (naast dit ritueel) te beschermen in de hel onder de grond hebben alle mijnen een beeld van de duivel, ´Tio´(=oom) genaamd welke ze dagelijks offers brengen zodat hij hen vele mineralen en veiligheid zal geven.
Ook wij bezoeken eerst de Tio welke zich 600 m diep in de mijn bevind en brengen hem offers zoals een aangestoken sigaret welke we in zijn mond plaatsen en coca bladeren.
Alle mijnwerkers leven de gehele dag alleen op cocabladeren welke ze zo groot als een tennisbal in hun wang proppen. Dit geeft ze energie, kracht en een vol gevoel.
Vanaf Tio gaan we door naar niveau 2, dieper de berg in. Het donkere pad is super smal en we moeten diverse stukken al kruipend op handen en voeten afleggen. Het is snikheet, weinig zuurstof en super stoffig.
We gaan nog een niveau lager en zien de mijnwerkers de gesteente in wagonnetjes op een rails naar buiten duwen. Als er een wagentje aankomt moet je snel een plekje langs de rails zoeken, want stoppen kunnen ze (haast) niet.
In niveau 4 (het diepste niveau) zijn we 2 km van de ingang verwijderd en 100 m diep. WOW!
Hier zien we een mijnwerker die met de hand gaten hakt voor de dynamietstaven en een andere mijnwerker is gesteente aan het fijnhakken. Echt niet normaal om de condities te zien en te voelen waar ze in werken: heet, super stoffig, weinig zuurstof en ver weg van het daglicht. En dat 8 tot 10 uur per dag, 6 dagen per week, jaar in jaar uit tot ze 30 jaar later sterven aan stoflongen. Absurt.
Op de weg terug komen we weer mijnwerkers tegen welke een wagonnetje volgeladen met gesteente voortduwen. Eerst proberen we ze bij te houden: rennend, bukkend en opletten voor pijpen, rotsen en laaghangende balken. Wow, Hijg, hijg, puf, puf. Dan mogen we zelfs meehelpen. Zwaar werk! Nu heb ik nóg meer respect voor deze mensen.
Na ruim 2 uur komen we weer buiten. We zitten compleet onder het stof en mijn stem is verrot (alsof ik 3 nachten flink heb doorgefeest en geschreeuwd) Deze effecten heb je al na 2 uur. Laat staan hoe je longen zijn na 3 jaar....echt zó ongezond.

Tot slot mogen we buiten de mijn nog een staaf dynamiet afsteken. Cool, dit vind carla wel leuk :)
Oke, dynamietstaaf in 3 stukken breken, poeder van bezine en nog iets eromheen voor een groter effect. Dit alles in een plastic zak gewikkeld. De lond erin, aansteken, en ....fotomoment!
Met een sissende dynamietstaaf in je hand op de foto waarmee je een hele huizenblok kan opblazen. Tsjah, hoe vaak maak je dat mee?
Dan rent de gids snel een veld in, begraaft de dynamiet en 12 seconde later....sssss.....BOEM! BOEM! BOEM! BOEM! (we hadden 4 dynamietstaven). Wat een knal. Ongelofelijk. En stel je voor dat je diep in de mijn zit. Wat een trilling en stofwolk moet dat opleveren.
Sjee, wat een ervaring!
It's a shocking experience! and uhhh....not for wimps or woesies!

Samen met het gezellige groepje Daryl, Ben, John en Kendra welke ik in het hostel heb ontmoet neem ik de nachtbus naar Tupiza waar we om 4 uur in de nacht aankomen. We proberen een hostel te zoeken maar ze wilde ons allen laten betalen voor deze nacht. Nou mooi niet. We besluiten terug naar het busstation te lopen om daar ergens in een eettentje te zitten. Helaas, die zijn er niet. Dan maar op de grond zitten, en dan liggen. Oke, slaapzak erbij. En ja...zzzzz. Om half 8 werden we wakker gemaakt door de winkelman waarvan we zijn deur hadden geblokkeerd. Ik voelde me echt een zwerver :P
Nadat we een hotel hadden gevonden gingen we paardrijden. Hop, hop, paardje in galop. Met onze stoere cowboyhoed waren we echte cowboys en reden heerlijk door de prachtige natuur met bergen in allerlei kleuren zoals groen, rood, grijs en geel met felgroene struiken op de voorgrond. Daarnaast zagen we vreemde rotsformaties bij Valle de los machos welke op gigantische penissen leken. hmmmm, even wegdromen. Oke back to reality....

Mijn laatste activiteit in Bolivia is de 4 daagse tour naar Salar de Uyuni, swerelds grootste zoutvlaktes, 12.000 m2 km en op een hoogte van 3653 m . Een oogverblindende witte woestijn.
De eerste 3 dagen rijden we met de jeep door de hoogvlaktes, langs rotsformaties, door minidorpjes, langs riviertjes met rondlopende lamas en we stoppen bij diverse meren met honderden rolze flamingos. We nemen een duik in de hotspring en bezoeken de geisers. Vamos...door naar laguna Colorada op 4270 m hoogte. Een groot meer met verschillende kleuren en een mooie reflectie van de achtergelegen bergen. Terug in de Jeep luisteren we naar de I-pod van Daryl en geinen wat heen en weer.
De 3e nacht slapen we in het zouthotel. En je raad het al: Alles is van zout! Zoutstenen muren, tafels, stoelen en bedden zijn gemaakt van zoutblokken en zelfs de grond is bedekt met zout. Dus als je soep een beetje flauw is, breek je gewoon een stukje van de tafel af. Zo onstaat de naam Tafelzout :)
Na het avondeten is het tijd voor POKER. We spelen met een bedrag van 4000 Bolivianos, dat is 400 Euro! De gelukkige winnaar kan hiermee een maand langer reizen en de verliezers verliezen ongeveer 10 reisdagen. We zetten allen ons pokerface op en daar gaan we dan. We krijgen veel bekijks want tsjah, het is een hoop geld. Maar wat de rest niet weet.....is dat we met nepgeld spelen! haha

Dan is de dag van de zoutvlaktes aangebroken. We gaan vroeg uit de veren om de zonsopkomst te bewonderen. We nuttigeren ons ontbijt op een rotseiland bedenk met grote cacktussen en omringt door zout en gaan dan verder de zoutvlaktes op totdat we een compleet wit, wijds uitzicht hebben. Hier kan je grappige fotos maken zoals mensen van je hand afblazen maar ook zo klein zijn als Olaf. Jaja, Olaf reist ook nog steeds mee!
We eindigde onze trip in Uyuni waar ik afscheid neem van het gezellige groepje en een nieuw groepje ontmoet met wie ik de jeep deel naar......Chiliiiiiiii


WIST JE DAT:
- ik in Sucre weer eens een échte supermarkt zag?! eentje met winkelwagentjes enzo. ik was als een kind zo blij toen ik Nutella zag. mmmm
- ´The Devil´s Miner´ een aangrijpende documentaire is over 2 broertjes die voor het dagelijks levensonderhoud in de mijnen van Potosi werken? Echt een aanrader!
- Zo´n 6000 arbeiders nog dagelijks in de mijnen werken waarvan ongeveer 600 kinderen vanaf 10 jaar?
- De zoutvlakte ongeveer 40.000 jaar geleden een deel van een reusachtig Prehistorisch meer was? En toen het meer opdroogde 2 meren en 2 grote zoutvlakte overbleven?
- Er wordt geschat dat de zoutvlakte meer dan 10 miljard ton zout bevat waarvan ongeveer 25.000 ton jaarlijks weggehaald wordt?

SPREUK VAN DE DAG:
- Hopend op mooie dingen, hopen de mooie dingen zich op. - Met dank aan Anne-Marie -

TIP:
Voor meer foto´s en videos zie mijn fotoalbum op hyves:
http://carlakaatje13.hyves.nl/